Supralapsarianizm (od łac. supra – „przed” i lapsus – „upadek”; „przed upadkiem”) – jest w chrześcijańskiej teologii reformowanej jednym z dwóch możliwych i ortodoksyjnych (obok infralapsarianizmu) poglądów doktrynalnych odnośnie do teoretycznej kolejności Bożych postanowień podejmowanych przed założeniem świata w kwestii predestynacji.
W odróżnieniu od infralapsarianizmu jest poglądem radykalniejszym.
Głosi, iż postanowienie Boże dotyczące suwerennego wyboru i
predestynacji jednych ludzi do zbawienia, a innych na potępienie
poprzedzało jego postanowienie o stworzeniu człowieka i dopuszczeniu do
jego upadku. Teoretyczne implikacje supralapsarianizmu prowadzą zatem do
przekonania, iż nawet gdyby Bóg nie pozwolił w późniejszym czasie na
upadek pierwszych ludzi (są to dywagacje czysto teoretyczne) i tak jedna
grupa ludzi byłaby przeznaczona do zbawienia, podczas gdy druga – na
wieczne potępienie.
Infralapsarianizm (od łac. infra – „po” i lapsus – „upadek”; „po upadku”) W odróżnieniu od supralapsarianizmu jest poglądem mniej radykalnym, choć nadal pozostaje doktryną ortodoksyjną z reformowanego punktu widzenia. Głosi, iż postanowienie Boże dotyczące suwerennego wyboru i predestynacji jednych ludzi do zbawienia, a innych na potępienie zostało przez Boga powzięte dopiero po wydaniu postanowienia dopuszczającego ich upadek.
A zatem pierwszym i ostatecznym celem Boga jest wywyższenie siebie bardziej przez stworzenie świata i ludzi, a dopiero w następnej kolejności przez przeznaczenie jednych do zbawienia, a innych na potępienie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz